Święta, święta i… dzisiaj ostatni dzień, a więc jeszcze zdążę z życzeniami. Ograniczę się do życzeń zdrowia, bo po realnym kontakcie ze szpitalną rzeczywistością, bardzo dotkliwie uświadomiłam sobie, że bez niego, nie ma nic. A jak zdrowie jest, to reszta albo sama do nas przyjdzie i będzie nas cieszyła albo zrobimy wszystko – zaplanujemy, a potem zrealizujemy, żeby doprowadzić do realizacji. Bez zdrowia, nie chce się planować i nie ma się ochoty ani siły na realizację. No i tak to… a więc zdrowia.

Święta to taki dziwny czas. To jedyne święta, które naprawdę lubię. Jeden z powodów jest taki, że nie ma za bardzo pracy w ogrodzie i bez chęci rozerwania się na części między domem, ogrodem, a pracą zawodową, można się rzucić w wir gotowania, strojenia, uładzania tego, na co w sezonie rycia ziemnego czasu brakuje albo jest go szkoda na trywialne szorowanie szafek kuchennych itp. Ogród śpi, a ja doczyściłam młynek do przypraw. Mam taki drewniany, z szufladką.

Poza tym, niewiele poszalałam. Ale nie czuję niedosytu. Chodzenie o kulach nie zachęca do polerowania, szorowania itp. Lata życia, które mam za sobą pokazały, że jest parę ważniejszych spraw niż lśniące okna. Czy widzieliście jak pięknie może wyglądać zimowa łąka?

Pochodzę ze zwyczajnego domu, gdzie już na 2-3 tygodnie przed Wigilią zaczynał się sezon „na święta trzeba…musimy…powinniśmy”. Woda zamarzała na szybach, ale okna musiały lśnić, mimo że krótkie dni nie pozwalały zbyt długo oglądać ich blasku. I w sumie… nawet by mi to nie przeszkadzało, gdyby nie to, że było w tej pracy dużo pośpiechu, złości, niezadowolenia, że znów się z czymś nie zdąży. I to „niezdążenie” było takie strasznie ważne. Nasze matki przekazały nam chyba w genach, że święta oznaczają gigantyczną „spinkę”. W domu, który stworzyłam, oczywiście też przygotowywaliśmy się do świąt, ale robiłam wszystko, aby uniknąć przedświątecznej nerwówki. Bo pamiętałam jak bardzo odbierało mi to radość w moim rodzinnym domu. A chciałam, aby święta były dla nas przede wszystkim radością. Dlatego, gdy moja synowa powiedziała, że po raz pierwszy przeżyła Wigilię bez „spinki”, to był dla mnie najpiękniejszy prezent podchoinkowy. Nie wiem ile jest w tym mojej zasługi. Może nie ma jej wcale. Ważne, że dzieci nie zapamiętają czasu około świątecznego jako jednego wielkiego pasma nerwowej pracy, poganiania, pośpiechu.

Święta Bożego Narodzenia to jedyny czas, gdy nie przeszkadza mi kicz. To taki czas, gdy wszystko świeci, błyszczy i tak ma być.

Mają też święta tę moc, która sprawia, że kontaktujemy się z ludźmi dawno nie widzianymi, nie słyszanymi, z którymi popadliśmy w konflikt. I choć nie zawsze pamiętamy o co chodziło, to czasem udaje się powrócić do siebie. Ale nie zawsze. Bo magia świąt nie zawsze ma aż taką moc. Czasem trzeba po prostu czasu. I choć nie zawsze jest nam dane mieć go tyle, aby zdążyć, to trzeba się z tym pogodzić i żyć. Bo chyba nie ma nic gorszego niż spędzanie z kimś nielubianym świąt, bo „tak trzeba”, bo „tak wypada”. Wiem, że czasem naprawdę „tak trzeba”, ale w większości przypadków jednak nie. To my sami nakładamy na siebie takie przymusy. A później okazuje się, że nie dosyć, że nikogo nie uszczęśliwiliśmy, to sami zepsuliśmy sobie świąteczny czas. Czasem zazdroszczę zwierzakom, bo one nic nie muszą, a za to jak potrafią się cieszyć!

Lubię też, gdy święta się kończą, bo to oznacza powrót do normalności. Do coraz dłuższych dni, do światła, do wiosny. Bo „na Nowy Rok przybywa dnia na barani skok, a na Boże Narodzenie na dziecięcia stąpienie.” I każdego dnia będziemy się zbliżali do tego czasu, gdy świat zacznie się otwierać i rodzić na nowo.Mimo zimowego uśpienia, rośliny są już pełne gotowości. Forsycje wyraźnie pokazują kwiatowe pąki, magnolie obsypane obietnicą kwiatów, wrzośce powoli się wybarwiają.

Sobie i Państwu życzę, aby to oczekiwanie było przyjemne. Wypełnione ulubionymi lekturami, planowaniem i wszystkimi tymi zajęciami, które sprawiają radość, bo jej w naszym życiu nigdy nie jest za dużo. Pozdrawiam.